Zoals gelegenheidsfilosoof en vreemdganger Xander de Buisonjé ooit zong: “Dichtbij komt het afscheid…” (en daarna nog veel meer diepzinnig rijm). Het aftellen is begonnen; nog welgeteld 7 dagen voor we dit mooie land gaan verlaten. Gemengde gevoelens en blablabla. Voor alle fans, vrienden en familie die ons welkom (terug) willen heten: we landen zondag 29 april om 13.30u op Schiphol (vluchtnummer EK 147). Check www.schiphol.nl voor actuele aankomsttijden.

Maar we hebben natuurlijk niet stilgezeten. Dorieke wel iets meer dan normaal, maar ze draagt dan ook wat extra bagage mee (= Bernhard). Deze keer verhalen we over zakenreizen naar je eigen land, vrijwilligersconferenties en onze korte, doch heftige trip naar India.

Van hoog naar laag

Karel had het genoegen om al even poolshoogte te nemen in Nederland voor we echt terugverhuizen. En dat deed hij niet alleen! Na de goedkeuring van hun visa is Karel met Nepalese collega’s naar ons vlakke land afgereisd om te kijken hoe je zonder bergen leeft. En om geld te regelen voor waterkracht. Om alle PVV-stemmers gerust te stellen: ze zijn ook weer weggegaan. De berichtgeving deed vermoeden dat Europa in een diepe crisis zat met alle economische hel en verdoemenis van dien. Dat bleek gelukkig reuze mee te vallen: er is 24 uur per dag stroom, de wegen zijn fantastisch, de meeste mensen hebben werk en er blijft meer eten over dan wordt gegeten. Ook went het heel erg snel om weer terug te zijn. Nu hebben we natuurlijk ook geen 30 jaar in een berghut geleefd (zonder internet), maar toch. Home is where the heart is, zegt men wel eens, en Karel begrijpt nu dat dat dus weinig met landgrenzen heeft te maken. Er zit evenveel schoonheid in een nevelig polderlandschap als in heldere bergtoppen.

De reis kunnen we als succesvol bestempelen. De afspraken met mogelijke financiers – die uit diverse windstreken naar Den Haag waren gekomen om ons verhaal over waterkracht aan te horen – verliepen goed en we gaan vervolgstappen zetten. Daarnaast was er ook nog tijd om op banenjacht te gaan, wat erg goed lijkt te komen. Verder eindigde een stapavond met oude vrienden via diverse Amsterdamse kroegen in de illustere gaybar The Exit (naam gebaseerd op het spirituele standpunt dat elke uitgang ook een ingang is); een passende, traditioneel freaky afronding. Voor vragen hieromtrent kunt u zich tot Rakish G. wenden.

Wat ook erg leuk bleek is om je eigen land door de ogen van een vreemdeling te bekijken. Wat viel Nepalezen allemaal op:

- Mayonaise is niet vegetarisch;

- Geldwisselaars in Nederland bieden absurd slechte tarieven;

- De OV-chipkaart is niet tourist-friendly;

- Er is een duidelijke scheiding tussen voet- en fietspad (en er is überhaupt een voet- en fietspad);

- Lichtjes op Scheveningen zijn moooooi;

- Ook in Nederland kan je elke dag Indiaas eten;

- Als je je telefoon laat liggen op een perron van Station Utrecht Centraal kan je deze de volgende dag gewoon bij Gevonden Voorwerpen ophalen (echt waar).

Geheel vrijwillig

Eind maart was het ook weer hoog tijd voor het jaarlijkse vrijwilligersevenement van VSO: de Annual Volunteer Conference (“AVC”)! Omdat het traditie is om de AVC in een zo moeilijk bereikbare locatie als mogelijk te houden, was het deze keer in Tansen. “Tansen?” denkt u. Jazeker, Tansen. Bekend om haar pittoreske huisjes en de stof waarvan ze topis maken (die gekke hoedjes die Nepalese mannen dragen). Na lange reizen kwamen de vrijwilligers uit alle windstreken uiteindelijk heelhuids aan en konden de presentaties beginnen over inclusion, gender, participatory approach, grassroot level, sustainability, people management en nog veel meer buzzwords. Er was gelukkig ook nog tijd voor vermaak met quizes, hoelahoepen en de fameuze Tikka Tikka Roadshow. Daarbij voor ons een mooie gelegenheid om ons avontuur met VSO af te sluiten en afscheid te nemen van alle andere vrijwilligers. Hoewel levenspaden snel weer kruisen in deze kleine wereld, zeker digitaal.

Indiaantje spelen

We konden het toch niet laten om even een kijkje te nemen over de grens. Nu we hier toch zijn. India schijnt namelijk ook aardig wat leuks te bieden te hebben. Dus op naar de grootste democratie van de wereld! Maar, omdat we weinig tijd hadden en Bernhard nou eenmaal in stijl moet reizen, hebben we het wel en Americain gedaan; in 10 dagen zo veel mogelijk zien en van tempel naar tempel getransporteerd worden in een privé-auto met chauffeur en airco. Het begon al goed tijdens de vlucht naar Delhi waar ze alleen Tiger pils schonken en geen water (Gijs: JetConnect). Eenmaal in Delhi werden we netjes opgewacht door onze driver Jaspal – een heuse Sikh van 1.20m met tulband en baard. Rock on! Eerste observatie: India heeft goede wegen. Wel met kamelen, maar toch. Op naar Jaipur! Na 4 uur rijden bereikten we het Amer Fort in de provincie Rajasthan. Rajputs, Mogols, Maharaja’s… allemaal klinkende namen van weleer die verantwoordelijk zijn voor de prachtige forten, kastelen, paleizen, uitkijktorens en nog veel meer historische bouwwerken. Jaipur is gaaf. We hadden een homestay geboekt wat echt heel erg goed was (check hier). Volgende ochtend hard rondkijken en toen op naar onze volgende bestemming: Agra. Weer 4 uur geairconditioned scheuren over Indiase snelwegen en toen ruim op tijd om de zonsondergang te kunnen aanschouwen bij India’s populairste attractie: de Taj Mahal. En we waren daar niet alleen. Het leek of alle 1,3 miljard Indiërs tegelijkertijd naar Agra waren gekomen. Plus wat toeristen. Gelukkig is er een duidelijke scheiding tussen toeristen en Indiërs: als buitenlandse toerist betaal je 30x zo veel voor een kaartje, maar dan hoef je nergens in de rij te staan. Een goede deal. Taj Mahal is wel echt een vet gebouw met prachtig optisch bedrog. De volgende ochtend nog een tour langs wat andere bezienswaardigheden en toen weer terug naar Delhi in 4 uur. Daar hadden we een korte nacht aangezien onze vlucht naar de Andamanen om 5.30u vertrok. Maar de zee kwam steeds dichterbij! Waar liggen de Andamanen? Klik hier!

Na vliegen, wachten, vliegen, aankomen in Port Blair, opgehaald worden door Dive India en wachten op de ferry, waren we om 2 uur ’s middags toch echt op weg op een schip op zee tussen de tropische eilanden naar onze volgende bestemming: Havelock eiland. Daar werden we wederom opgewacht door Dive India mensen die ons naar de plek brachten waar we 5 dagen enorm gingen chillen: Vinnie’s Tropical Beach Cabanas. Dat is ook echt zo gaaf als het klinkt. Een relaxte tentbungalow met hangmat tussen de palmbomen op 20 meter van het strand. Chillen! Verse vis, fruitsap, duiken, snorkelen, zwemmen, zonnen, lezen, scootertje huren… life is good. Karel is een paar keer gaan duiken – Dorieke mocht helaas niet omdat Bernhard zijn PADI nog niet heeft. Het is wel goed zoeken naar mooi koraal, aangezien het gros is gebleekt door een plotselinge temperatuurstijging van het zeewater in 2010. Maar gelukkig weet men de mooie plekken wel te vinden en komt het koraal langzaam weer terug. Wel heel veel leuke visjes. En schildpadden.

Het vreemdste moment tijdens de vakantie kwam tijdens een luie middag in het Full Moon Café van Vinnie’s toen de grond plots hevig begon te schudden. Aardbeving. Paar mensen keken op maar iedereen onderging het vrij gelaten. Tot Vinnie zelf kwam vertellen dat er een tsunami alert was afgegeven voor de regio. Toen ging bij een paar Russen wel de paniek werken (“Ven is wave heerr??”). Gelukkig werd het alert na een uur weer opgeheven voor Havelock, maar toch even spannend. Beving ongeveer zelfde grootte als in 2004 en zelfde locatie. De Andamanen liggen ook dichter bij Indonesië dan we dachten (eerste stop voor een eventuele golf). Gelukkig ligt Havelock achter een rits eilanden die als buffer optreden en was het uiteindelijke effect een stijging van de zeespiegel met 40cm wat iedereen gelaten met een biertje aanschouwde.

Na de Andamanen weer terug naar Kathmandu waar Karel zijn werk afsloot en inmiddels zijn we weer in Pokhara om in te pakken, Dorieke’s werk af te ronden en afscheid te nemen van alle vrienden en bekenden.

Wat nu in Nederland?

Dat brengt ons bij het hier en nu. Karel heeft dus werk gevonden bij een enorm duurzame bank in Zeist. We komen dus niet helemaal met lege handen terug, maar we hebben nog steeds geen huis en inboedel. Wat op zich wel handig zou zijn met een baby op komst. We willen ons in Utrecht-stad gaan vestigen. Het verzoek is dus:

WOONRUIMTE IN UTRECHT TE HUUR GEVRAAGD

Bij voorkeur +80m2, +2 slaapkamers, handig voor ons met baby, vanaf mei/juni en minimaal een half jaar contract, iets van een buiten (tuintje, terras, balkon), liefst ten oosten van het Centraal Station en niet te ver van het centrum, bij voorkeur bestaande bouw en geen flat of Vinex-wijk, maandhuur in overleg maar minder dan EUR 1.000,- moet toch lukken. Veel voorkeuren, maar wie niet waagt…

Ken je iemand die z’n huis wil verhuren of aan het verkopen is maar even van de markt wil houden? Wellicht kan dit een ideale oplossing zijn.

Overige zaken

Afscheidsfeestjes zijn in volle gang en wij kijken uit naar alle sjaaltjes.

Bernhard is met z’n uitbouw begonnen.

Dorieke kan met een gerust hart terug naar Nederland want de lopende zaken op het werk zijn stil gaan staan.

De Lama’s in Nepal kan zo maar een groot succes worden.

Weggaan levert tegenstrijdige gevoelens op.

Nepal verlaten met een tas vol duikspullen voelt toch vreemd.

We kijken er eigenlijk best naar uit om weer terug te gaan. Nederland is toch het op drie na gelukkigste land ter wereld, als we de Verenigde Naties moeten geloven. Waarom wordt iedereen dan toch zo gestrest als de trein 5 minuten te laat is? Wij zijn erg benieuwd hoe lang we kunnen blijven relativeren als we weer terug zijn. Hopelijk zien we jullie de 29^ste, zo niet dan daarna. Hou vol en tot snel!