Beven

Zoals sommigen van jullie al hadden opgemerkt is er drie dagen geleden een pittige aardbeving geweest op de oostgrens van Nepal met India. Om jullie allemaal in één keer gerust te stellen: het gaat goed met ons en de laatste zak borrelnoten is veilig.

Aangezien het onze eerste aardbeving was – het effect van 60.000 hossende mensen op Pinkpop tijdens RATM en Dog Eat Dog niet meegerekend – heeft het wel indruk gemaakt. Dan doen eerste keren. Daarom een kort verslag.

We schrijven zondag 18 september, 18.25u locale tijd. Vier uur eerder waren we aangekomen in Pokhara na een tijdje in Kathmandu en omgeving te hebben vertoefd. We zaten beide gezellig voor onze laptops Facebook bij te werken, zoals een modern getrouwd stel betaamd. Dan, een raar gevoel. De grond beweegt. Trilt. Even check. Zijn we dronken? Nee. Hebben we andere drugs gebruikt? Nee. Hebben we vreemde groenten of paddenstoelen gegeten? Nee. Dan zal het niet alleen in ons hoofd zitten. De grond beweegt echt. Schudt zelfs. Aardbeving? Aardbeving! Wel zo mild dat er niets uit de kasten valt. Maar toch! De muren schudden! Deze realisatie vond plaats in een tijdsbestek van een paar seconden. Wat nu? Naar buiten maar? Ja. Nemen we iets mee? Nee, meteen naar buiten. Naar een open plek. Buiten aangekomen trilt het nog steeds, maar is er geen paniek. Eerder totale stilte. Onze buurt is blijkbaar minder onder de indruk. Langzaam komen er toch wat mensen buiten. Na een minuut is het over. Toen de volgende minuut zonder trillingen verliep zijn we maar terug naar binnen gegaan. En dan komen de sociale media op gang. Via Facebook werden we in 5 minuten gerust gesteld omdat iedereen veilig was, op de hoogte gesteld van schade en geïnformeerd met de laatste statistieken. Het Amerikaanse geologisch onderzoeksbureau USGS had binnen een kwartier data online; respect. De score: 6.9 op de schaal van Richter. Jawel, meneer!

Stof tot nadenken is dat op 100m van Karel’s appartement in Kathmandu drie mensen zijn gedood door een instortende muur van de Britse ambassade. In een steeg waar Karel bijna dagelijks doorheen loopt. Je zou juist van de Britten toch meer verwachten. Dat dacht een man die met zijn 8-jarig dochtertje tegen die muur schuilde tenminste. Tevergeefs. Verder veel schade aan voertuigen door vallende stenen. Wonderbaarlijk genoeg valt de schade verder eigenlijk enorm mee. Ok, 98 doden en honderden gewonden in Nepal, Tibet en (vooral) India. Maar als je door Kathmandu loopt en de huizen bekijkt, krijg je al snel de indruk dat je er maar tegenaan hoeft te leunen en het stort in. En dat geldt eigenlijk voor heel Nepal.

Dit was de zwaarste aardbeving in deze regio sinds 1934. Nepal “wachtte” sinds die tijd op een zware beving; blijkbaar zit daar een bepaalde frequentie in van ongeveer 75 jaar. Nepal ligt op een breuklijn en daarom is de kans op een aardbeving hier enorm groot. Er zijn elke maand ook wel kleine, niet voelbare bevingen. Als we Bill Bryson moeten geloven weten de meneren en mevrouwen onderzoekers eigenlijk niet heel goed wat er allemaal bij een aardbeving komt kijken. Natuurlijk, schuivende platen en zo, maar een aardbeving voorspellen lukt simpelweg niet. Iedereen was er wel van overtuigd dat er binnen niet afzienbare tijd (decennia) een grote beving in Nepal moest plaatsvinden. Of dat deze is valt niet met zekerheid te zeggen; er kan zo maar morgen een grotere komen. When the shit really hits the fan wordt het wel echt een ramp van jewelste. Tot die tijd kunnen we maar beter genieten.