Nepal tijdens de moesson. Heet en vochtig als een Duitse huisvrouw op lustvakantie in Ghana. Het regent elke dag een paar uur en de luchtvochtigheid is hoog. Maar dat is goed voor de gewassen en de stroom. We hebben BIJNA 24 uur per dag elektriciteit en het land staat er mooi groen en in bloem bij.

Het is alweer even geleden sinds ons laatste bericht, maar met goede reden. Tijdens ons bezoek aan Nederland in juni hebben we de meeste van jullie wel lastig gevallen met verhalen en video’s. Daarom even pauze. Maar, sinds onze wederkeer naar Nepal zijn er uiteraard weer de nodige dingen gebeurd. U leest deze keer over zomerkamp, Nepalees vergaderen en kasten.

Zomerkamp

We hebben ons gewaagd aan onze eerste gezamenlijke rurale avontuur sinds onze terugkeer uit Nederland. Daarbij hebben we iets ontdekt waarbij we niet noodzakelijkerwijs op één lijn zitten. Dorieke vindt het namelijk leuk en spannend om met locaal vervoer ergens te komen, waarbij de reis onderdeel is van het avontuur. Karel vind het vooral vervelend om 2 uur opgevouwen in een bus te zitten die voor kabouters is gemaakt, naast mensen die geen deodorant gebruiken, terwijl het buiten 35 graden is. Hoe dan ook, we gingen op een mooie zaterdag richting Tatopani in het Annapurna Conservation Area. Daar organiseerde de zussen van een collega van Dorieke een zomerkamp voor weeskinderen. Komst van buitenlanders zou erg op prijs worden gesteld. Voor ons een gebied wat we nog niet hadden gezien, dus zo geschiedde. Erg mooie omgeving, dat moet worden gezegd. Minpuntje was dat de bus i.v.m. met wegwerkzaamheden (lees: er was geen weg) op 5km voor het eindpunt moest stoppen. Lopen dus. Gelukkig werden we al snel uitgenodigd om op de 80^ste verjaardag van een local te komen die ons natuurlijk daarvoor zegende met een grote rode stip op ons voorhoofd. Na 2 koppen thee, ranja en veel snacks moesten we toch echt afscheid nemen en onze reis vervolgen. Na het ontwijken van de nodige koeien en rivieren kwamen we dan toch bij het huis waar het zomerkamp werd gehouden. En nog aardig professioneel ook! Drukke dagprogramma’s, veel begeleiding en een groep weeskinderen die zo te zien de tijd van hun leven hadden. Na de lunch en een gezamenlijke muzieksessie (kijk niet raar op als je binnenkort een Nepalees “Het is een nacht” hoort zingen) gingen we toch maar op weg terug om voor het donker thuis te zijn. Gelukkig reed de bus nu wel de hele weg. Goed dagje uit.

Vergadercultuur

Dorieke vertelt.

10.30: Officiële starttijd van de vergadering. Met een beetje geluk is in ieder geval iemand die de vergadering bijeen heeft geroepen aanwezig. De vraag wat de agenda is en of er stukken zijn die doorgelezen kunnen worden wordt beantwoord met een glimlach. Ga maar zitten en neem een kopje thee. We gaan over 5 minuten beginnen.

11.00: De rest van het organiserend team druppelt binnen en er wordt bedacht dat er natuurlijk een projector en laptop nodig zijn voor de presentaties. Maar de kast is op slot. Er wordt op zoek gegaan naar de man met de sleutel van de kast. Maar die is nog ontbijten.

11.30: Andere mensen beginnen te arriveren. Het wachten is nog op een of andere belangrijke pief (directeur of bestuurslid) voordat we echt kunnen beginnen. Ondertussen is de organisatie druk aan het bellen met alle nog niet aanwezige genodigden om ze te herinneren dat ze moeten komen.

12.00: De man met de sleutel is weer terug en de projector en laptop worden aangesloten en ingesteld.

12.30: Ja, de hoge pief is gearriveerd en nu kan de vergadering beginnen. Of eigenlijk, de grote verhuizing kan beginnen. Een voor een worden de VIPs (ongeveer de helft van de zaal) naar voren geroepen om vervolgens plaats te nemen op een podium voorin de ruimte. Vervolgens stellen ALLE aanwezigen zich een voor een voor en geven een (korte) introductie.

13.45: De eerste presentatie kan beginnen. Het financiële overzicht van de organisatie wordt gepresenteerd. Heel veel kleine cijfertjes op 1 sheet. Gelukkig worden ze één voor één voorgelezen. Dorieke probeert zich te concentreren en het te volgen maar wordt steeds afgeleid door haar buurman wiens luide beltoon en een nog luider “Hajur?” verraadt dat hij gebeld wordt en opneemt.

14.30: Het monotoon opdreunen van cijfers stopt en de ‘presentator’ stelt de verlossende vraag: zijn er nog vragen? Nee, dan zijn we klaar. Op de vraag wat de conclusie van het financiële verhaal was kijkt Dorieke’s buurman haar aan en haalt zijn schouders op. Geen idee, waarom zou je dat ook willen weten?

Karel vertelt.

11.00: Officiële aanvangstijd. Karel is er. Verder niemand. De secretaresse van de CEO weet – net als Karel – ook niet waar de vergadering over zou moeten gaan. Maar het was belangrijk dat hij er bij was.

11.15: Andere gasten arriveren en worden bij Karel in een wachtruimte gezet. We blijken voor dezelfde vergadering te komen. Amuserend gesprek met een bebaarde hydropower expert die in Nederland is geweest en lachend vertelt dat hij onze bergen heeft gezien (duinen).

11.45: CEO arriveert met staf. Sluit zich op in kantoor. Zal er dus niet bij zijn. Andere directeur arriveert. Nog 5 minuten, zegt die.

12.00: We gaan de vergaderzaal in. Te weinig stoelen. Van heinde en verre worden bureaustoelen aangesleept. Niemand in de bank kan nog zitten. Behalve de mensen in de vergaderzaal die voor de zekerheid allemaal twee extra mensen hebben meegenomen.

12.30: Het lijkt te gaan beginnen. Of de helft van de groep – waaronder Karel en een drietal advocaten – nog even 5 minuten kan wachten in de andere zaal omdat er nog wat voorbereid moet worden.

13.45: 5 minuten is een relatief begrip. Ruim tweeënhalf uur na officiële aanvangstijd vinden de advocaten het welletjes en kiezen het hazenpad. Kort daarna beseft Karel dat ook hij geen Gekke Henkie heet en doet hetzelfde. De vergadering schijnt goed gegaan te zijn.

Uit de kast

In één van onze eerste blogberichten (deze) hebben we geschreven over het kastensysteem dat in Nepal van kracht is. Dat was theorie. Inmiddels hebben we ook een aantal praktijkvoorbeelden. Op een ochtend vroegen Dorieke’s vrouwelijke collega’s haar out of the blue tot welke kaste zij eigenlijk behoort. Achternaam genoemd. Looije. Geen herkenning. De uitleg dat er in Nederland geen kastensysteem is werd vol ongeloof aangehoord. Er werd doorgevraagd. Achternaam toen maar uitgelegd. Leer looijers. Ahaaa… Dalit! De laagste kaste. Dorieke past in een kastje. Later die dag vertelde een andere collega (Kapil) van de Brahmin kaste (de hoogste) dat hij een Dalit vriend heeft waarmee hij eet, werkt en ‘hangt’ in Pokhara. In de stad kan dat. In hun dorp is het anders: ze mogen niet samen in één ruimte zijn; zijn vriend mag het huis van Kapil’s ouders niet betreden; ze mogen absoluut niet samen eten en eigenlijk helemaal niet samen gezien worden. Dalits zijn namelijk onrein en Brahmins puur. Interessante vraag is natuurlijk of Kapil daarin meegaat. Als hij deze verboden negeert en toch gewoon met zijn vriend eet, zal de gemeenschap hen straffen. Hij denkt dat dit wel minder zal worden als de generatie van zijn ouders is uitgestorven. Zijn generatie is toch een stuk makkelijker en minder strikt. Zeker ook omdat ze in de stad opgroeien. Met fris gewassen Dalits als Dorieke.

Een ander voorbeeld. Petra (mede VSO-er uit Pokhara) werkt in het educatieproject van VSO samen met Rabindra, een Dalit die met zijn organisatie probeert gelijke kansen op scholing voor Dalit kinderen te creëren. Hij vertelde het verhaal dat het ontzettend lastig voor hem is om huisvesting te vinden. Hij wordt gewoonweg niet in een huis toegelaten als het van een Gurung familie is. Dus hij mag daar ook niet een verdieping huren. Ook al zijn ze keurig getrouwd, hebben ze beiden een goed opleiding genoten en zullen ze dus altijd de huur betalen. Ze zijn Dalit en daarmee is alles gezegd. Echt heel bizar.

Overige zaken

Nepal is eigenlijk officieel geen ontwikkelingsland meer. In Pokhara bezorgen ze namelijk sinds kort pizza’s. En nog goede ook.

Beperkte toegang tot kwalitatief hoogstaande technologie doet een beroep op creativiteit. Zo heeft een elektricien onze inverter gerepareerd met behulp van een strijkijzer.

Er is iemand in Nepal met even grote voeten als Karel! Tijdens een Hash run kwam Karel er tot zijn verbazing achter dat zijn schoenen per ongeluk door iemand anders waren meegenomen. Gelukkig had hij de zijne laten liggen. Na veel ritueel zijn de schoenen inmiddels weer in handen van hun rechtmatige eigenaars.

Digitalisering van de samenleving gaat ook hier op. We hebben een digitale Pokhara gemeenschap gecreëerd en zo al weer veel leuke sociale contacten opgedaan. Internet rocks!

Het festivalseizoen is weer begonnen. Afgelopen week al twee festivals gehad: Janai Poornima (het zussen-eer-je-broers-festival) en Gai Jatra (een soort carnaval). Wordt vervolgd door Teej (alleen voor vrouwen) aan het einde van augustus en nog vele andere…

Vooralsnog valt World Peace Day niet onder de nationale feestdagen. Misschien heeft dat iets te maken met het feit dat er weer een president is afgetreden omdat het hem niet is gelukt om volgens de afspraken in het vredesakkoord een nieuwe grondwet op papier te krijgen. Niet eens in concept. Wellicht dat er wel een alternatief soort demonstratie gegeven wordt, zoals op International Youth Day.

Dat was het weer uit de hoogte. Reageer en gij zult spiritueel beloond worden!