Ja medebelevers, het is inderdaad een tijd geleden sinds ons laatste bericht. De frequentie van plaatsing wordt lager. Wil dat zeggen dat we minder meemaken! Neen! Integendeel! We hebben het alleen minder snel opgeschreven. Daarom nu gewoon wat meer tekst. Terwijl de wereld er eindelijk achter is dat de zonnebrillen van Kadafi echt niet kunnen, leest u hier deze keer over onze scheiding, momo's, leiders met een zachte ei, stadsleven, bezuinigingen, feestdagen en vliegtuigen. Kortom, de wereld in een notendop. Die van ons in ieder geval. Leest u mee?!

Scheiding

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: we zijn uit elkaar. Niet permanent, maar Karel heeft werk gevonden in Kathmandu bij een groot hydropower project van 80 MW. Gelukkig nemen ze het concept van de flexibele werkplek in Nepal serieus en vindt men het prima als Karel ook vanuit Pokhara werkt. Dus het is wat pendelen. Verder zijn we nog heel gelukkig samen overigens. De bedoeling is dat Karel de financiering regelt voor het project, wat warempel in lijn met zijn ervaring ligt. Er moeten ook 5 boeren verhuisd worden, dus wellicht dat zijn oude werkgever nog iets kan betekenen met een leuke woekerpolis. Het is wel wennen om niet meer van 9 tot 6 naar kantoor te gaan, maar met een laptop in je rugzak verschillende WiFi spots af te struinen op de mountain bike en ze tot mobile office te bombarderen. Geen vervelende gewenning, want de koffie bij Gaia en Moondance is stukken beter dan die uit dat standaard DE apparaat wat in ongeveer elk Nederlands kantoorgebouw staat. En de bediening is ook beter trouwens. Al met al nobel werk, want als het lukt is er over 4 jaar - als de bouw is afgerond - wellicht meer dan 8 uur per dag stroom! Wat weer goed is voor de verkoop van stofzuigers en spelcomputers.

Uit eten

Meestal koken we zelf. Soms gaan we naar Lakeside om te eten. Maar als we dat allebei niet doen, dan gaan we naar Rajni´s eethuisje bij ons om de hoek. Er is geen menukaart, want er zijn maar drie gerechten: momo´s, chowmein of een combinatie van beide wat thukpa heet. Gordon Ramsey zou er tevreden over zijn, want het blijft puur en simpel. Hij zou wellicht wat opmerkingen hebben over de inrichting en marketing. Het eethuisje is er één van dertien in een dozijn in Nepal. Gerund door de hele familie, vier tafeltjes en altijd open. En spotgoedkoop. Zo goedkoop dat je je afvraagt hoe er winst gemaakt kan worden. Dat weten ze dus ook niet. Karel heeft voorzichtig wel eens wat vragen afgevuurd over hoeveel mensen er komen op een dag en in een week, hoeveel momo's ze moet verkopen per dag om winst te maken, wanneer ze voor het laatst de prijzen verhoogd heeft en of ze veel vaste klanten heeft. Geen idee. Het is gewoon elke dag buffelen en hopen dat er op het eind van de maand genoeg geld is voor de huur. En toch wil ze vaak niet dat we voor de thee betalen (wat we natuurlijk wel doen). Er werken ook kids; wezen die ze van straat houdt en eten en onderdak biedt. Maar die dus niet naar school gaan en zeven dagen per week werken. Ethisch dilemma. Haar man heeft in het Nepalese leger gezeten (dus niet het Britse; andere arbeidsvoorwaarden) maar inmiddels is zijn contract afgelopen. Hij blijft zoeken naar ander werk en moet soms naar Kathmandu om te solliciteren. Meestal op banen in het Midden-Oosten, meestal in de beveiliging. Nepalezen hebben de naam dat ze te vertrouwen zijn. Er komen dan een slordige duizend mensen voor één baan. Tot dusverre geen geluk. Rajni vind dat eigenlijk wel fijn, want ondanks dat zij op haar 17^de is uitgehuwelijkt aan haar man lijken ze wel gelukkig samen. Ze vind de Westerse benadering van samenwonen voor trouwen wel beter. Wij ook. Maar het blijft raar dat we nog geen kinderen hebben. Eerst Nepal helpen zeggen we dan. Dat is gelukkig dan goed. Thee? Als we mogen betalen.

Leiders gezocht

Gezien de werkdruk op kantoor heeft Dorieke zich opgegeven voor allerlei extracurriculaire activiteiten, waaronder het mede organiseren en faciliteren van een vierdaagse training over leiderschap voor diverse partnerorganisaties van VSO. En dat heeft ze geweten... het was een degelijke Nederlandse werkweek in Nepal. Dat was wel weer even wennen: gewoon van 8 tot 7 aan de slag en 's avonds ook nog een uurtje nabespreken. In Nepal worden trainingen vooral bijgewoond door mensen als (i) het op een mooie locatie is, (ii) de natjes en droogjes volledig verzorgd worden door de organisatie, (iii) men mag blijven slapen, (iv) de rest van de directe omgeving ook naar deze training komt. En oh ja, het onderwerp moet ook interessant zijn... Dorieke heeft hierdoor wel weer een nieuwe plek in de bergen rondom Kathmandu mogen ontdekken: Nagarkot. Klein schattig bergdorpje, prettig hotel, heerlijk eten, vriendelijke mensen en prachtig uitzicht op de Himalaya (een ander stuk dan waar wij in Pokhara op uitkijken).

Inhoudelijk was het een erg sterke training. Misschien wel een wat vol programma, maar de deelnemers bleven over het algemeen erg geïnteresseerd en betrokken. Een van de meest positieve dingen was nog wel het werken met de ‘action plans': elke deelnemer committeert zichzelf tot het uitvoeren van 3 à 4 dingen die in de training zijn aangereikt. Dat klinkt leuk, maar het is pas nuttig als blijkt dat deelnemers hun action plan daadwerkelijk hebben uitgevoerd en aangereikte methodes in hun organisatie hebben toegepast. Daarom is het hopen dat er een potje gevonden kan worden zodat we deze trainingscyclus door kunnen zetten. De huidige financiële situatie bij VSO kan dit helaas niet garanderen...

Bezuinigingen

Want het gaat financieel gezien niet zo lekker met VSO. De kredietcrisis heeft ook de ontwikkelingswereld bereikt. Een grote donor heeft VSO International minder geld ter beschikking gesteld en daarom moet er wereldwijd bezuinigd worden. Zo ook binnen VSO Nepal. En dat er worden geen flauwe maatregelen genomen: 50% van het personeel moest eruit. En zo geschiedde. De sfeer was daarom wat gespannen binnen VSO. Inmiddels is duidelijk wie mag blijven en wie weg moet. Het heeft vooralsnog geen impact op de vrijwilligers, behalve dat er buiten de bestaande programma's nergens meer budget voor is. Een aantal mensen werkte er al meer dan 10 jaar en zit nu opeens zonder werk, dus het heeft een flinke impact. Over het algemeen wordt het wel goed opgevangen. Onze observatie is dat Nepali een heleboel dingen in het leven met een bepaalde gelatenheid en berusting opvatten die soms heel irritant is, maar nu wel in hun voordeel werkt. 'Ke garne? ' zegt men dan; 'Wat doe je eraan?'. Misschien komt dit voort uit het geloof in een bepaalde voorbestemming, misschien uit het feit dat morgen ver weg kan zijn in één van de armste landen van de wereld en daarom vandaag doorkomen de eerste prioriteit is. Hoe dan ook, iedereen is er van overtuigd dat het wel weer goed komt.

Één persoonlijk verhaal willen we u niet onthouden, namelijk dat van Sushila. Zij werkte als office manager bij VSO Nepal en regelde feitelijk alle praktische zaken voor de vrijwilligers. En dat deed ze vol overgave. De 3 mensen op haar afdeling zijn in eerste instantie ontslagen en daarna gevraagd om opnieuw te solliciteren voor één functie. Sushila heeft ervoor gekozen om dit niet te doen maar een nieuw avontuur aan te gaan. Echt een enorm gemis voor VSO, want in onze ogen personifieerde Sushila dat wat Voluntary Services Overseas moet zijn voor vrijwilligers. En ze was ook verdomde goed in haar werk. Hoe dan ook, Sushila gaat met haar man verder in die andere sector naast ontwikkelingswerk waar Nepal bekend om staat: toerisme. Ze wilde al langer een guesthouse beginnen en feitelijk is dit de laatste duw in de rug die ze nodig had geweest. Dus mensen, als jullie in Kathmandu een zeer relaxed guesthouse zoeken voor een zeer redelijke prijs: Ohm Guesthouse in Patan, Kathmandu. Vragen naar Sushila.

De grote stad

Pokhara is prachtig, maar ook rustig. Zoals Jack Johnson het had gewild. Meestal is dat goed (we worden tenslotte ook wat ouder), maar af en toe is afwisseling welkom. Dan biedt Kathmandu uitkomst. Karel heeft er al wat weken doorgebracht voor werk en mocht daarvoor fijn bij onze Nederlandse vriend Jimi crashen. Jimi heeft namelijk ook een baard. En een groot appartement. En een rijk sociaal leven, met heuse kroegbezoeken en sportactiviteiten! Karel heeft nu ook de Amerikaanse ambassade van binnen gezien, waar een heel sportcomplex in is opgenomen. En... Jimi heeft een karaokeset. Suspecious minds. Na een week scheiding werden we gelukkig al weer verenigd omdat Dorieke dus ook in en vlakbij Kathmandu moest zijn voor VSO. Dat gaf ons ook de kans deze stad eens wat beter te ontdekken. Het voornemen is nu om bij elk bezoek samen een bezienswaardigheid te ... tja, bezien dus. Kathmandu is meer dan Thamel. Sterker nog, we hebben het een beetje gehad met Thamel. Deze keer hebben we gekozen voor een bezoek aan Swayambunath: de monkey temple. Zoals die naam al enigszins doet vermoeden is dit een tempelcomplex met ... jawel, apen. Het bijzondere is dat het complex uit zowel Boeddhistische als Hindoeïstische tempels bestaat. Hindoes offeren eten, en dat trekt beestjes aan. Vandaar de apen. Erg mooi om te zien, aanrader.

Feestdagen

Er is hier niet veel stroom en geld, maar aan één ding heeft dit land zeker geen gebrek: feestdagen. Doordat zowel Boeddhisme als Hindoeïsme populair zijn Nepal is er vrijwel iedere week iets te vieren. Drie keer Boeddhistisch Nieuwjaar om de verschillende stromingen eer aan te doen, een dag gewijd aan elk van de 30 miljoen Hindoe-goden... het houdt je bezig. En als er dan een keer een week is zonder religieus ingestoken vrije dag, dan is het toch wel zeker tijd voor Internationale Vrouwendag! Ja mannen, we zien jullie giechelen, maar het is erg goed dat deze dag hier nu bestaat aangezien er verder als vrouw niet zo heel veel te vieren valt. Op alle andere dagen is het vooral hard werken in een door mannen gedomineerde cultuur. Ter illustratie: de overheid denkt erover om de in 2007 aangenomen ‘gender equality act' weer te ontbinden. Dat betekent: geen wettelijk minimum meer van 33% aan vrouwen in overheidsfuncties, geen landrechten en erfrechten meer voor vrouwen... Het glazen plafond is hier gemaakt van gewapend beton en het gaat nog heel lang duren om daar doorheen te breken.

Het voordeel van al die feestdagen is dat er voor ons veel onverwachte vrije dagen zijn, aangezien we meestal pas een dag van te voren weten dat er een feestdag aankomt. Vandaar dat ze ook maar één dag weekend hebben in Nepal. Tenminste, als je niet voor VSO werkt. Maar goed, we klagen natuurlijk niet. Feestdagen zijn uiting van cultuur en cultuur willen we zien! Een selectie.

De god van de wijsheid was jarig, dus tijd voor een feestje. En dat betekent een vrije dag...althans voor alle overheidsinstanties. En het betekent ook dat er (school)bussen vol met schoolgaande jeugd, gekleed in hun mooiste kleren en met mandjes vol met bloemen, fruit en rijst naar tempels afreizen om daar hun goden te vereren. Vervolgens met moeders door naar school om zich in te schrijven voor het nieuwe schooljaar. Want als je dat op deze dag doet heb je meer kans op wijsheid en dat is toch wel handig tijdens je examens. Op 2 maart beleefden wij Shivaraatri. Tot nu toe weten we dat ze dan in Pokhara suikerriet kapot slaan en vervolgens opeten, terwijl ze in Kathmandu touwen over de weg spannen en geld eisen. Wel roken ze overal hetzelfde: marihuana. Met Shivaraatri is Nepal even één groot Vondelpark. Afgelopen weekend was het Holi: het kleurfeest. En dat deed zijn naam eer aan. Kids (en sommige volwassenen stiekem ook) gaan de straat op met verschillende kleuren verfpoeder en gebruiken elkaars gezicht als canvas. Zo ook die van ons, wat als buitenlanders zijn we een gewild doelwit. We moesten alleen wel bukken, anders konden ze er niet bij. Schattig.

Is it a bird, is it a plane...

Nou, het houdt eigenlijk een beetje het midden tussen die twee. Qua grootte is het meer een vogel en qua specificaties een vliegtuig. Hoe dan ook, vliegen tussen Kathmandu en Pokhara is een verademing ten opzichte van een busreis. Ten eerste duurt het 13 keer minder lang; 25 minuten in plaats van 6 uur. Daarnaast is het uitzicht beter. Een ochtendvlucht waarbij je de zon over de Himalaya ziet opkomen vanaf 7km hoogte is aan te raden. Bizar om te beseffen dat je dan nog steeds niet hoog genoeg bent om over de gemiddelde stenen reus hier heen te vliegen. Goed, het is wat krap en de stewardess moet bij je op schoot, maar je krijgt wel een snoepje!

Vanwaar deze ervaring? Woon-werk verkeer. Omdat Karel zijn ziel aan de duivel heeft verhuurd en wederom voor een kapitalistisch instituut werkt mag hij af en toe gewoon lekker vliegen tussen Pokhara en Kathmandu. Als de één de wereld aan het redden is moet de ander zijn best doen hem te verwoesten, anders is de balans uit de relatie. Alles bestaat puur uit zijn negatie, schreef Hegel al eens. Tip: zorg voor een plekje aan het raam aan de kant waar de bergen zijn.

Overige zaken

We komen terug! Na een kort maar heftig bezoek aan Engeland landen we 12 juni (Boeddha volente) in Amsterdam. Tot 30 juni willen we heel veel van jullie zien! Er kan vanaf heden geboekt worden.

Karel heeft een brief naar de FIFA geschreven met het dringende verzoek de tijden waarop Champions League wedstrijden worden uitgezonden aantrekkelijker te maken voor de Nepalese markt, wat om half twee 's nachts opstaan voor Barça - Arsenal is geen doen (maar wat een eerste goal van Messi...).

We hebben de beste cheesecake van Nepal, wellicht zelfs van Azië gevonden. Imago Dei in Kathmandu, een verborgen juweeltje. Voor lemon merengue taart: Moondance in Pokhara. En voor brownies kan je het beste Jimi lief aankijken. Die heeft namelijk een oven en verdomd goede brownie skills.

Chateau MoMo kent hoogseizoen: onze eerste gaste Caz is nog maar vers naar Kathmandu vertrokken om monniken te verleiden in een klooster en de volgende schone deerne komt al aan om ons met haar aanwezigheid te verleiden. Welkom Juul! Next booking: Arnold en Els.

Tot zover. Vergeet niet dat het 26 juni Parkpop in Den haag is! We zien jullie daar graag! Tot die tijd lekker blijven reageren. Pheri betola!